Correo
Ligazóns a outros blogs
- A canción do náufrago
- Alfaias
- A Lareira
- A Picara de Allegue
- Apunta para non esquecer
- Aranheira
- Al Calor de la Lumbre
- A Regueifa
- As Crónicas Prusianas
- As túas balas
- Beliscos Pequenos
- Bretemas
- Cabaseira
- Capitulo 0
- Casatlantica
- Cenicienta Proletaria
- Colineta
- Costa dos Arrieiros
- Cousas de Imeneo
- Cousas deste Tempo
- Delirios
- Desbarradas de Akin
- Dias estranhos
- El Casino
- Endurance
- eueoseeuu
- Facendome o Sueco
- Falabarato
- Fíos Invisibles
- Futuro en Ruinas
- Gradicela
- Haicu
- Mi vida como un chino
- Modesto
- Naraio Nazón
- Nemeth
- Noites de lúa neghra
- O Blog dos Pelachos
- O Enigma Albixoi
- O Ollo da Vaca
- Opaco
- O Pitiño
- O Quilombo
- Orballo
- O Reverso
- Os tempos que corren
- Paparruchas
- Polvo á Feira
- Predicando en el Desierto
- Rabudo
- Rei de Copas
- Si Home Si
- Tardes Xeadas
- Trosma
Xa van alá...
quarta-feira, março 29, 2006
Unha "pequena" nova experiencia
O domingo viaxamos a ver a unhas amigas a Guadajira, non moi lonxe daquí. É un povo moi pequeno, uns cincocentos habitantes din as estatísticas. Pero o novo no era iso, senón o feito de seren un povo de colonización, creado nos anos cincuenta ao amparo de Plan Badajoz. Povo blanco, coma tantos outros, cunha igrexia grotesca que retransmite badaladas enlatadas por un altofalante, sen ningunha edificación con visos de antigüidade. Houbo, sen embargo, unha cousa que chamou a nosa atención: había rúas sen fachadas, é dicir, íanse alternando as rúas que daban á parte dianteira das casas, coa súa porta principal e as ventás, con outras (paralelas ás mesmas) onde só habían una especie de porta de servicio. Estas últimas rúas parecían mortas, non se vía a ninguén por alí, nin siquera carros aparcados. A rapaza que coñecemos que está a vivir alí comentou que esa distribución era moi frecuente nos poblados de colonización... pero claro, nós nunca estiveramos en ningún. Moita xente nova en Guadajira, parece que non marchan do campo tanto coma en Galiza.
segunda-feira, março 27, 2006
Antídotos para a morriña
Abriron hai uns días un super novo no noso barrio. Foi motivo de ledicia: a nosa vida é moito máis sinxela, pois xa non temos que coller o coche cada vez que quedamos sen iogures. A miña compañeira de traballo foi o sábado por alí a mercar peixe e voltou con sorpresa: ¡¡¡tiñan raia!!! Como boa galega e mellor cociñeira, fixo unha caldeirada. Invitou a compartila a un extremeño, que ao primeiro puxo mala cara, pero logo aplicouse a fondo. Teño que aprender a facela ben, que ha ser unha boa opción para cando unha comeza a botar en falta o peixe da terra...domingo, março 26, 2006
Xustiza poética
O que o home argallou, foino levar o vento...
Sir Paco non mandara ás súas naves a loitar contra os elementos.
(Xa poñéndonos serios, que lles sexa leve a todos o temporal).
terça-feira, março 21, 2006
Non só o tabaco.
Segundo a miña experiencia, algo que tamén debería levar advertencia dos seus perniciosos efectos é escoitar a Radio pola mañá. E non falo de experiencias fortes, que unha coñece as súas limitacións e sabe que está vella de máis para iso... Sen ir tan ao extremo, está mañá pillei un bo calentón escoitando falar das revoltas francesas na emisora que, supostamente, máis podería tratar de entendelas. Falaban do "pouco permeables aos (supermeganecesarios) cambios que son os sectores da sociedad francesa que andaban a manifestarse. De que oporse a reducción do estado do benestar ía en contra da "cohesión social"... Estou segura de que se os cambios fosen coma o autoestablecido polos nosos parlamentarios galegos, non se ían a opoñer. O conto é que cando os cambios afectan aos pringaos, nunca son para ben, senon a cotío "pour t'enculer". O de que a reducción do estado do benestar poida favorecer a cohesión social só o entendo se considerasemos que a cohesión social fai aguas porque os que non precisan nin subsidios, ni escola pública, nin sanidade, nin servicios sociais estarán máis contentos pagando menos impostos. É dicir, o sector dos cómo-me-gustaría-ser-coma-ti que os tertulianos semellan tomar coma modelo. E non lles vai mal, non. Cobran o mesmo por soltar babosadas durante unha hora (bueno, unha hora a dividir entre catro ghichos: case sempre 3 homes e unha muller) que un anticambios en quince días de traballo. Penso que o eslogan da foto enténdese sen necesidade de saber francés. Despois do que oín hoxe, empezo a ter dúbidas sobre se hai unha man agachada detrás das convocatorias dos botellóns. Parece que estes das pancartas incomodan máis ao sistema.
sexta-feira, março 17, 2006
Telenovela triste
O outro día, había una trama de paternidade dubidosa en Desperate Housewives, que, por certo, leva aquí de título Mujeres Desesperadas e non Amas de Casa Desesperadas, coma sería o lóxico. Ao día seguinte enteiramonos no traballo dun asunto que trataramos alí había un par de meses e que tomou unha evolución que os pode levar directamente a un talk show, por méritos propios. O argumento é así: parella casada con dous fillos. A muller marcha con outro en circunstancias ben bizarras: a parella acude a unha festa e, cando o home empeza a buscar onde está ela, resulta que marchara co amante... para non voltar á casa. Leva consigo ao fillo pequeno, que ten dous anos e deixa ao grande co pai. Comezan a separarse legalmente e adxudícanlle a custodia do pequeno á nai, cun réxime de visitas para o pai. Cando o pai vai buscar ao pequeno para as visitas, a nai sempre pon problemas (nada fora do desgraciadamente habitual), pero un día dille que non o pode levar, que non é fillo del. Tanto teima que él esixelle unha proba de paternidade, máis que nada, para quitarlle a excusa. A proba de paternidade dalle a razón a ela: non é fillo del. O home está destrozado, a familia do home (avós, tíos...), tamén... De súpeto, perderon un fillo, neto, sobriño... Por suposto, a pécora que creou a situación, non está disposta a que teñan relación ningunha co neno. Todo isto ocorre nunha vila duns cinco mil habitantes e vailles ser difícil tratar de esquencer.Na trama da serie tiña gracia, na vida real, non a ten.
quarta-feira, março 15, 2006
Slowly?
A fin de semana foi espídica: chegada o venres tarde a Vigo, para gozar da presentación do libro do Rei de Copas, que resultou ser unha persoa cun sentido do humor sutil que nos puxo un sorriso na cara durante toda a súa intervención. Tiña a todo o auditorio engaiolado coas cousiñas que ía contando, tanto sobre a obra, coma sobre a súa vocación literaria. Non houbo apenas comentarios sobre o libro, pero é que moitos dos asistentes non o tivemos entre as mans ata ese momento. Xa haberá tempo de facer eses comentarios cando remate o libro, que facelos antes é un pouco onda Sofía Mazagatos e por riquiño que me parecera o autor, tampouco é iso... Despois do acto, agardabanos na porta a miña compañeira de piso da facultade e pasamos unha noite estupenda con ela. Falamos do pasado, sí, pero tamén do presente e mesmo do futuro, coma corresponde a unha amizade que sigue viva a pesares da distancia e dos anos. O sábado pola mañá fuxiu entre pouco froitiferas xestións inmobiliarias e comerciais... pero polo menos dimos un paseiño por Vilagarcía. A tarde-noite consumiuse entre a familia política, os amigos e a organización de (alomenos) 3 ou 4 viaxes para Semana Santa (dame a sensación de que remataremos por pasala en Rajoysbeach ou en Vilagarcía...). A conclusión foi que a opción das Alpujarras parece perder forza e ao Radical e máis a min non nos convence Lisboa (fomos varias veces nos últimos 3 anos e preferimos voltar en tempada baixa). O domingo tiramos para Ponteareas para celebrar o aniversario de meu pai: todo saiu de marabilla e en catro horas que estivemos alí deron para moito, entre outras cousas, para facer boas migas (por fin) co meu sobriño pequeno, que xa non me mira con desconfianza e mesmo aprendeu a dicir o meu nome. Polo serán volta para Extrema e Dura atravesando Portugal, durmir en terras de Alcántara e o luns de mañanciña, facer os 120 kms. ata o traballo... Creo que non vos estrañara que non contase todo isto onte...
quarta-feira, março 08, 2006
Xa que estamos en epoca de falar de cine...
Vexo moita publicidade sobre a película baseada na biografía de Capote. Non irei mirala ao cine, non gosto de biografías. Penso que a última que fun mirar foi a da "mente marabillosa", empuxada por un economista que admiraba os logros de Nash no campo das xogos, moitos deles con moita aplicación na economía... e non quedei con ganas de máis. Pero iso é unha cuestión de gustos sen máis e sobre outra cousa quería falar... ¿Por qué cándo hai que facer unha película cun protagonista masculino non moi agraciado físicamente, contratan a un actor pouco atractivo e, pola contra, cando se trata dunha muller, adícanse a convertir a unha muller guapísima en fea? Así, por exemplo, Nicole Kidman facendo de Virginia Woolf ou Charlize Theron en Monster, que xa lles tivo que custar traballo poñelas feas. Trato de pensar en estrelas femininas feas... e só recordo nos últimos anos a Kathy Bates ¿por qué? Con respecto aos premios dos que todos falan, ainda que seguro que xa todos pasaron por alí, non perdan a crónica que Pawley fai dos Oscars, que paga moito a pena. terça-feira, março 07, 2006
Para que despois digan...
...que a monarquía non serve para nada. Se non fora porque os principiños deron un par de voltas para esquivaren a lexislación española ao respecto (por outra banda, algo digno de eloxiar, dentro da tradición picaresca ejjpañola de toda a vida), dubido moito que agora fosen permitir os bancos privados para almacenar cordóns umbilicais. Pero se o xefe sae fóra da lei... haberá que mudar a lei para que volva o xefe para dentro ¿ou non era así o xeito de facelo? Por certo que á criatura estáselle a poñer unha cara de... ejem, ¿borbona?segunda-feira, março 06, 2006
O que conta é chegar...
É estrano cómo chegamos ás veces a enteirarnos das cousas. E non falo de chinchorreos, que iso tamén ten o seu aquel, e daría para comentar unha anécdota ben xugosa que nos aconteceu na Habana este verán. Pero non, hoxe quería falar de que coñecín este disco de Guadi Galego e Guillermo Fernández a través dunha compañeira de traballo extremeña. Ten a súa gracia, porque traballo con outros dos galegos que, coma min, tampouco coñecían este traballo. Resulta que a rapaza esta escoitou un programa sobre o disco en Radio3 e gostou tanto que lle encargou á outra galega que llo trouxera ao voltar de pasar o Antroido en Galiza. Quedei sorprendida: esperaba folk e non era iso, non... Máis ben rollito cantautor e tal. Tamén me pareceu raro a fonética tan pouco galega que ten a cantante. Comentabamolo hoxe, precisamente, a outra galega e máis eu: ainda nos queda máis acento a nós, despois de tantos anos vivindo fóra... Pero o disco é lindo de escoitar e, ademáis, sempre gosta que tamén sexa apreciado (e mesmo promocionado) por xente destas terras.quarta-feira, março 01, 2006
Este ano o Antroido foi Fasnacht
Xa sei que tiven o blog un pouco abandonado estes días, pero é que o Radical e máis eu andamos de rule polo país dos reloxos, os chocolates e a neutralidade cabrona. Sí, ía moiiiito frío, para que imos dicir que non. O domingo pola tarde voltaba o tren de Interlaken a Basilea cheo de suizos cos esquís ás costas. Polo demáis, foi unha experiencia lingüística bastante desconcertante: coas miñas 50 palabras en alemán e o meu francés de Bricomanía, remataba por farfullar unha caste de lingua franca que tiña que ser desconcertante para os suizos, ainda que parecían aturalo estoicamente. Por fortuna, todo o que tiña algo para vender parecía entender o inglés sen máis problema, así que, cando esquecín a corrección política e lembrei que o importante nesta vida é que a unha a entendan, todo foi ben. Ainda así, seguía tendo o seu punto rematar con un "die rechnung, bitte" e dando as "danke". A foto é do Paul Klee Zentrum que, ademáis de ter unha cantidade incrible de obra de Paul Klee, é unha pasada coma edificio. Ademáis, había calefacción...