domingo, fevereiro 27, 2005

Bookcrossing

Escoitara falar hai tempo do bookcrossing ou liberación de libros: deixase un libro que a un lle gustou nun lugar público para que outra persoa o lea, o goce e o volva a liberar. Agora, na bitácora de Turzi, leo sobre o seu propósito de liberar un e espío a páxina onde da pistas sobre o lugar ónde o vai deixar.
Non é para min esta moda: se un día fose capaz de soltar algún dos meus libros, o seu destino sería algún amigo ou familiar ou ben, unha doazón a biblioteca local, da que sempre tiro moito proveito.
A avantaxe coa que xoga esta práctica é unha universal verdade (polo menos, para mín): ós ladróns non lles gusta a letra. Roubaronme dúas veces no coche: a primeira, en Cádiz, levaron tontadas tales coma un paraugas barateiro e 5 casettes grabadas... e deixaron o que había de máis valor: unha guía de viaxe noviña que custara máis de 20 euros. A segunda vez, na Ría, levaron unha parte do noso equipaxe. Apareceu case todo o que levaba o Radical e case nada do que levaba eu (¿mulleres?), pero o que si apareceron foron os 8 libros que levábamos entre os dous. Dacordo que os libros de Fufi do Radical non eran moi atractivos, e moi probablemente o meu de Teoría da Lite, tampouco... pero tamén ían un par de novelas e non lles fixeron caso ningún.
Tampouco cando nos entraron na casa levaron libro ningún. Vaia, que o que leve o libro "liberado" é porque terá algunha intención de lelo. Ou eso espero.

Dende a distancia, parabéns

Para Pepe, meu avó, que celebra hoxe o seu 80 aniversario con case toda a súa familia.
E digo "case", porque faltamos eu e mailo Radical, que temos que traballar mañán e non é doado achegarnos a Galiza un domingo...
Cousas da distancia.
Moitos bicos, avó.

quarta-feira, fevereiro 23, 2005

Calquera tempo pasado ¿foi mellor?

Comezando a debullar datos para unha das materias deste segundo cuatrimestre, atopo unha afirmación referida á poesía e a crítica nas dúas primeiras décadas do século XX que me fai pensar. Afirma o autor que hai unha tendencia da poesía deste período a tentar de artellar un manifesto poético supuxo un xiro importante, ó esixir do lector una conciencia crítica moi acusada.
Visto así, a primeira intuición parecía ser que neses anos andaban tódolos inglesiños lendo poesía modernista e interiorizando iso que lían. Empeza unha a pensar na actualidade chea de Códigos da Vincis, Danielles Steels e demáis e tería que por os pelos de punta.
Máis a segunda reflexión me di que non é así: probablemente, a conciencia crítica do lector maioritario desa época era mínima. Gustaríame ter datos de libros máis vendidos... e estou certa de que non sería Ezra Pound o "best-seller". Por esas datas, aproximadamente, triunfaba na Península "El caballero Audaz" ou Eduardo Zamacois. Ningún deles parece ter deixado pegada e, malia iso, venderon moito no seu tempo.
Poida que a excepción sexa o teatro: moitos autores clásicos foron realmente populares, e non só cara á elite cultural, e gañaron ben a vida coas súas obras. Tamén é certo que no teatro hai elementos extraliterarios dabondo que xustifiquen esta diferencia

domingo, fevereiro 20, 2005

Noblesse oblige


Era venres noite e saímos a cear, en parte para celebrar o remate dos exames, en parte porque o Radical quería que coñecese un fermoso restaurante no que tuvera un xantar do traballo. Por segunda vez, non foi posible: só ten sete mesas e non era bastante reservar con un día de adianto. Outra vez será. Por fortuna, o povo onde íamos cear caracterizase pola calidade dos seus restaurantes e pola chea deles que hai e probamos un novo, tamén pequeno e acolledor. Bo viño, estupenda cea e ainda mellor compaña… pero non era eso, non, o que quería contar. Resulta que na mesa que estaba a nosa beira había catro homes ceando. Todos eles de corenta e cinco anos para adiante. Un deles, o máis vello, monopolizaba a conversa. Nun momento alzou un pouco o tono e resultou que estaba a falar do seu título nobiliario: estabamos a cear no mesmo restaurante que o Marqués de ****. Divertidos polo descubrimento, empezamos a nos fixar un pouco máis: había outro con chaleco pijo de cazador e camisa de marca por debaixo (sinal segura de señorito extremeño-andaluz) que lle daba cancha ó marqués. Isto é, facíalle preguntas-introduccións para que o señor pudiera contar as anécdotas. Falou do pai da duquesa de Alba e contou chinchorreos (extremeñismo para faladorías) sobre condes varios. A conversa foise animando e un dos dous que rían as gracias do marqués falou dunha viaxe que fixeran coas súas donas (“las brujas”, chamoulles el, tan divertido). Saímos dalí escachando da risa. Por aquí temos estes ejemplares de señorito-cazador que semellan caricatura, se non fora porque seguen a gozar de privilexios tan visibles coma os seus latifundios.
Pero qué rico está o xamón… e que terra tan fermosa. A foto, que o proba, é do Radical.

quinta-feira, fevereiro 17, 2005

Saindo do armario

Hoxe, nun estrano impulso, faleille deste blog a meu irmán (últimamente convertido básicamente no pai dos meus sobriños). Non sei se iso cambiará o meu xeito de escribir aquí, haberá que pedir informes a expertos en saídas do armario. Supoño que non, porque polo de agora ainda non se me dera por poñer verde á family neste caderno. En todo caso, xa non había para contar moita vida subterránea, porque o meu Radical sí que le isto e non é cousa de que se entere de intimidades pola prensa...
En fin, que teño que repoñerme de tanto cambio.
Ademáis, invitáronme a participar nun blog colectivo de tipo intimista... e un colega aragonés "suxeriu" que eu non era quén de dar o tono. Así que, preparándome para o desdobramento. Corto.

terça-feira, fevereiro 15, 2005

Xa pasou, xa pasou

Agora que pasou ese día tan feliz para algúns, xa me sinto libre para enredar un pouco sen sentirme augafestas... Esta adapteina dunha e-card que topei por aí . Tamén me gustou outra dos de sempre (cómo río con eles ). Ainda que tamén hei de recoñecer que teño o meu corazonciño e, a última hora, envieille ó meu Radical un poema de Benedetti...
Dicotomías.

quarta-feira, fevereiro 09, 2005

Cocktail de licor café


Unha das cousas sorprendentes de vivir fóra de Galiza é que un día te decatas de que houbo un cambio nalgunha costume, nalgún xeito de falar, de comer, de vivir... ¡e ti non te enteraches! Cando te enteras, soe ser de golpe, pois me estou a referir a cousas pequenas, que ninguén te chama para contalas.
Así por exemplo, me pasou co licor-café. Nos meus anos mozos, o licor café era unha bebida como de vellos, recordo que sempre nola ofrecían na casa do meu tío-avó. A través do blogomillo e dun boísimo amigo que ten un mesón en Compostela entereime de que está de moda en plan copa.
Lin nalgún lugar, creo que no de porquiño, que na comida "oficial" do blogomillo que houbo en xaneiro, o 95% dos asistentes tomaron licor-café. Por iso, topei por algures este cocktail que igual lle gusta a algún para variares un pouco:
CUCARACHA:
1/2 de licor-café
1/2 de tequila
Bótanse as dúas bebidas nun chupito, préndeselle lume cunha culler e empreguese palliña para bebelo. Disque ten 32 graos de graduación. Se alguén o proba, que me conte :). Parece ideal para retornados da diáspora mexicana.
Por certo, din que se chama "cucaracha" porque ilustra o xeito no que un sae camiñando do lugar onde o bebeu...


quinta-feira, fevereiro 03, 2005

Estafadores ¿modernos?

Os timadores de toda a vida, que explotan a ignorancia do próximo pululan por Internet, igual que polas páxinas dos xornais ou nas horas da madrugada da TV... Este reviste tintes surrealistas, polo producto que di vender: un aparello que proporciona vida eterna...
Se non fora porque seguro que algún incauto cairá na trampa, tería ata certo chiste... porque o fulano faise a víctima contando o moito que se arrisca a que o pille a FDA, que seguro que lle pechan o chiringuito. Avisados estades.
Grazas o colega Erea, que anda sempre a argallar nestes lugares bizarros...



This page is powered by Blogger. Isn't yours?