segunda-feira, março 06, 2006

O que conta é chegar...

É estrano cómo chegamos ás veces a enteirarnos das cousas. E non falo de chinchorreos, que iso tamén ten o seu aquel, e daría para comentar unha anécdota ben xugosa que nos aconteceu na Habana este verán. Pero non, hoxe quería falar de que coñecín este disco de Guadi Galego e Guillermo Fernández a través dunha compañeira de traballo extremeña. Ten a súa gracia, porque traballo con outros dos galegos que, coma min, tampouco coñecían este traballo. Resulta que a rapaza esta escoitou un programa sobre o disco en Radio3 e gostou tanto que lle encargou á outra galega que llo trouxera ao voltar de pasar o Antroido en Galiza. Quedei sorprendida: esperaba folk e non era iso, non... Máis ben rollito cantautor e tal. Tamén me pareceu raro a fonética tan pouco galega que ten a cantante. Comentabamolo hoxe, precisamente, a outra galega e máis eu: ainda nos queda máis acento a nós, despois de tantos anos vivindo fóra... Pero o disco é lindo de escoitar e, ademáis, sempre gosta que tamén sexa apreciado (e mesmo promocionado) por xente destas terras.
Posted by: hojasdehierba / 2:04 da manhã
Opinions:
teño ganas de oilo, só sinto eloxios del...
# posted by Blogger Nemeth : 10:52 da tarde
 
querida compañeira,sinto que a fonética de guadi non che pareza galega,tendo en conta que é galego falante,e naceu falando galego,ao mellor e porque é do norte e porque a súa vocalización e de costa norte por outra banda un galego pouco recoñecido e pouco popular,sen esquecer que é contenporanea e unha gran defensora da súa lingua.....alégrome de que che gustara o cd,esta feito con grande agarimo e unha autoproducción,guadi é a miña mellor amiga.....
# posted by Anonymous Anónimo : 10:00 da tarde
 
Enviar um comentário

<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?