Hai Cada!

Pois é ben certo, que parece que só nos sacan por aí para dicir que somos, por exemplo, líderes en sinistros nas estradas. Esta é unha terra ben bonita.
 

fermosa história, tes razón. E moita razón tamén tivo Juan Manuel Gómez porque esa terra é "unha terra moi bonita" e iso é algo que todos terían que saber.
 

Feliz volta ao blogomillo. Xa me cheiraba a min que andabas por ai co Radical.
E bonito que conten bonitas historias de nos ou de calquera outro.
 

Onte, despois do parón para xantar que tivemos no "enblogs2006" aproveitei para pasar polo despacho, xantar algo rápido e irme ó "Bar Suso" da Rúa do Vilar, a tomar un cafeiño con leite dos que me fai Fernando. Collín EL PAIS como podería coller outro xornal calquera, ó chegar á última folla doume un tombo o corazón, a duras penas acadei ler toda a folla porque me caian unhas bagoas coma pedras pola cara abaixo, tratei de non levantar a cabeza.
Para mín, como para calquera que sexa de Carnota, e especialmente de Lira, a historia do Ariete é algo que levo sempre dentro, por repetida, por recontada, por tantas veces inxustamente esquecida. Como inxusto foi sempre nesa historia non lle dar recoñecemento que se merece ó papel das mulleres nese salvamento, (eran aplastante maioría, pois os homes estaban embarcados na mercante ou na emigración). Tamén é digno de mencionar que cando se otorgaron as medallas ó merito civil ós viciños do lugar, houbo moitos que ainda sen arriscar unha unlla correron a buscala, mentres outros (e sobre todo outras) non puxeron un pe fora da casa malia ter posto a vida máis que en xogo, e ainda é hoxe o día que non queren recoñecemento algún sobre o tema. Considéranse pagadas co resultado da sua acción.

Aí teñen os do audiovisual material para un bo documental sobre a solidariedade e a xenerosidade galega. Que aproveiten que a maioría dos protagonistas están vivos.

Apretas moza, alegrome de volver a tela por aqui, e por riba falandome da miña terra.
 

Sen ser de Carnota, a min tamén me asomou unha bágoa ao ler a noticia, nenodadorita... E, ao ler a túa mensaxe, emocionome outra vez.
Unha perta para todos.