Correo
Ligazóns a outros blogs
- A canción do náufrago
- Alfaias
- A Lareira
- A Picara de Allegue
- Apunta para non esquecer
- Aranheira
- Al Calor de la Lumbre
- A Regueifa
- As Crónicas Prusianas
- As túas balas
- Beliscos Pequenos
- Bretemas
- Cabaseira
- Capitulo 0
- Casatlantica
- Cenicienta Proletaria
- Colineta
- Costa dos Arrieiros
- Cousas de Imeneo
- Cousas deste Tempo
- Delirios
- Desbarradas de Akin
- Dias estranhos
- El Casino
- Endurance
- eueoseeuu
- Facendome o Sueco
- Falabarato
- Fíos Invisibles
- Futuro en Ruinas
- Gradicela
- Haicu
- Mi vida como un chino
- Modesto
- Naraio Nazón
- Nemeth
- Noites de lúa neghra
- O Blog dos Pelachos
- O Enigma Albixoi
- O Ollo da Vaca
- Opaco
- O Pitiño
- O Quilombo
- Orballo
- O Reverso
- Os tempos que corren
- Paparruchas
- Polvo á Feira
- Predicando en el Desierto
- Rabudo
- Rei de Copas
- Si Home Si
- Tardes Xeadas
- Trosma
Xa van alá...
quarta-feira, junho 01, 2005
Donos do seu silenzo
Por fin sabemos quén é Garganta Profunda e o certo é que este asunto me espertaba máis curiosidade que o misterio de Fátima ou se imos manter un Pelayo ou unha Covadonga...
Os meus eloxios van para o Washington Post, que deu un exemplo de ética ao aguantar tanto tempo sen revelar a súa fonte. Incluso cando xa non corría perigo ningún. As miñas simpatías van moita máis para o xornal que para o suposto heroe (que non o é de ningún xeito, senon unha versión da máxima maquiávelica de que o obxectivo xustifica os medios"... Sufocar a natural tendencia ao chinchorreo que todos temos (e que sempre crin particularmente desenvolvida nos xornalistas) durante trinta anos debe ter sido duro.
E a putada de que lles reventase a necrolóxica (dábase por feito de que o Post o ía a sacar á luz por este medio cando Garganta Profunda morrese) para facer una entrevista a todo colorín no Vanity Fair...
Os meus eloxios van para o Washington Post, que deu un exemplo de ética ao aguantar tanto tempo sen revelar a súa fonte. Incluso cando xa non corría perigo ningún. As miñas simpatías van moita máis para o xornal que para o suposto heroe (que non o é de ningún xeito, senon unha versión da máxima maquiávelica de que o obxectivo xustifica os medios"... Sufocar a natural tendencia ao chinchorreo que todos temos (e que sempre crin particularmente desenvolvida nos xornalistas) durante trinta anos debe ter sido duro.
E a putada de que lles reventase a necrolóxica (dábase por feito de que o Post o ía a sacar á luz por este medio cando Garganta Profunda morrese) para facer una entrevista a todo colorín no Vanity Fair...
Posted by: hojasdehierba / 10:07 da tarde 
