Correo
Ligazóns a outros blogs
- A canción do náufrago
- Alfaias
- A Lareira
- A Picara de Allegue
- Apunta para non esquecer
- Aranheira
- Al Calor de la Lumbre
- A Regueifa
- As Crónicas Prusianas
- As túas balas
- Beliscos Pequenos
- Bretemas
- Cabaseira
- Capitulo 0
- Casatlantica
- Cenicienta Proletaria
- Colineta
- Costa dos Arrieiros
- Cousas de Imeneo
- Cousas deste Tempo
- Delirios
- Desbarradas de Akin
- Dias estranhos
- El Casino
- Endurance
- eueoseeuu
- Facendome o Sueco
- Falabarato
- Fíos Invisibles
- Futuro en Ruinas
- Gradicela
- Haicu
- Mi vida como un chino
- Modesto
- Naraio Nazón
- Nemeth
- Noites de lúa neghra
- O Blog dos Pelachos
- O Enigma Albixoi
- O Ollo da Vaca
- Opaco
- O Pitiño
- O Quilombo
- Orballo
- O Reverso
- Os tempos que corren
- Paparruchas
- Polvo á Feira
- Predicando en el Desierto
- Rabudo
- Rei de Copas
- Si Home Si
- Tardes Xeadas
- Trosma
Xa van alá...
domingo, fevereiro 20, 2005
Noblesse oblige
Era venres noite e saímos a cear, en parte para celebrar o remate dos exames, en parte porque o Radical quería que coñecese un fermoso restaurante no que tuvera un xantar do traballo. Por segunda vez, non foi posible: só ten sete mesas e non era bastante reservar con un día de adianto. Outra vez será. Por fortuna, o povo onde íamos cear caracterizase pola calidade dos seus restaurantes e pola chea deles que hai e probamos un novo, tamén pequeno e acolledor. Bo viño, estupenda cea e ainda mellor compaña… pero non era eso, non, o que quería contar. Resulta que na mesa que estaba a nosa beira había catro homes ceando. Todos eles de corenta e cinco anos para adiante. Un deles, o máis vello, monopolizaba a conversa. Nun momento alzou un pouco o tono e resultou que estaba a falar do seu título nobiliario: estabamos a cear no mesmo restaurante que o Marqués de ****. Divertidos polo descubrimento, empezamos a nos fixar un pouco máis: había outro con chaleco pijo de cazador e camisa de marca por debaixo (sinal segura de señorito extremeño-andaluz) que lle daba cancha ó marqués. Isto é, facíalle preguntas-introduccións para que o señor pudiera contar as anécdotas. Falou do pai da duquesa de Alba e contou chinchorreos (extremeñismo para faladorías) sobre condes varios. A conversa foise animando e un dos dous que rían as gracias do marqués falou dunha viaxe que fixeran coas súas donas (“las brujas”, chamoulles el, tan divertido). Saímos dalí escachando da risa. Por aquí temos estes ejemplares de señorito-cazador que semellan caricatura, se non fora porque seguen a gozar de privilexios tan visibles coma os seus latifundios.
Pero qué rico está o xamón… e que terra tan fermosa. A foto, que o proba, é do Radical.
Pero qué rico está o xamón… e que terra tan fermosa. A foto, que o proba, é do Radical.
Opinions:
<< Home
¡Ai!, ¡que de lembranzas me trouxo este post! Fermosísima terra e inmellorable xamón; imposible esquecer o recendo e o sabor. ¡Bo proveito!
O malo é que unha se acostuma e se un día volto a Galiza terei que buscar algún xeito de importación de productos :)
Nice site!
[url=http://bfxdpwix.com/eata/remx.html]My homepage[/url] | [url=http://mhqbdpzy.com/yjjl/vpvl.html]Cool site[/url]
[url=http://bfxdpwix.com/eata/remx.html]My homepage[/url] | [url=http://mhqbdpzy.com/yjjl/vpvl.html]Cool site[/url]
Thank you!
[url=http://khvkomzt.com/mdby/yswv.html]My homepage[/url] | [url=http://aerhdryp.com/ynxh/ospy.html]Cool site[/url]
Enviar um comentário
[url=http://khvkomzt.com/mdby/yswv.html]My homepage[/url] | [url=http://aerhdryp.com/ynxh/ospy.html]Cool site[/url]
<< Home