Correo
Ligazóns a outros blogs
- A canción do náufrago
- Alfaias
- A Lareira
- A Picara de Allegue
- Apunta para non esquecer
- Aranheira
- Al Calor de la Lumbre
- A Regueifa
- As Crónicas Prusianas
- As túas balas
- Beliscos Pequenos
- Bretemas
- Cabaseira
- Capitulo 0
- Casatlantica
- Cenicienta Proletaria
- Colineta
- Costa dos Arrieiros
- Cousas de Imeneo
- Cousas deste Tempo
- Delirios
- Desbarradas de Akin
- Dias estranhos
- El Casino
- Endurance
- eueoseeuu
- Facendome o Sueco
- Falabarato
- Fíos Invisibles
- Futuro en Ruinas
- Gradicela
- Haicu
- Mi vida como un chino
- Modesto
- Naraio Nazón
- Nemeth
- Noites de lúa neghra
- O Blog dos Pelachos
- O Enigma Albixoi
- O Ollo da Vaca
- Opaco
- O Pitiño
- O Quilombo
- Orballo
- O Reverso
- Os tempos que corren
- Paparruchas
- Polvo á Feira
- Predicando en el Desierto
- Rabudo
- Rei de Copas
- Si Home Si
- Tardes Xeadas
- Trosma
Xa van alá...
quarta-feira, agosto 17, 2005
Anticuada
Levo uns meses con problemas co móbil. Problemas diversos. Todo comezou cando sucumbín aos cantos de serea dunha compañía que quixo captarme para as súas listas. Ofrecéronme unha tarifa minimísima para falar coa persoa que elexise e, claro, pensar en falar case de balde co Radical foi moita tentación para min. Tardaron dous meses en darme liña, mentres o teléfono que me regalaron durmía no fondo dun caixón. Cando por fin me aceptaron no seu clube, o teléfono debía terse afeito á boa vida e escarallouse en quince días, xusto antes das vacacións... Deixeino aquí para que mo arranxaran. Intentei varias veces, en dúas tendas Molestar* distintas, facer un canxe deses, para conseguir outro móbil de recambio. Sen éxito ningún.
Meu irmán solucionou o meu problema: cando lle preguntei se tiña algún Molestar* vello por aí, botou man da súa familia política e conseguiu para min esta reliquia. A foto non lle fai xustiza: é moito máis grande e máis bruto do que parece aí. Pero xa lle collín afecto: advertíronme que non traballaba moi ben, que ás veces perdía a conexión sen motivo. Calumnias. Xa me durou máis que o novísimo con cámara de todo que hoxe (¡por fin!) está arranxado.
Vaime dar mágoa deixar este adoquín. Tiña gracia ver á cara da xente cando o sacaba para contestar unha chamada nun bar, ou na praia. E mesmo o timbre de chamada coa antigamente típica música clásica provocaba curiosidade. De feito, ainda non mudei a tarxeta. A ver se cando remate de escribir isto... Non sei qué vou facer con tanto sitio libre que vai quedar no meu bolso.