Correo
Ligazóns a outros blogs
- A canción do náufrago
- Alfaias
- A Lareira
- A Picara de Allegue
- Apunta para non esquecer
- Aranheira
- Al Calor de la Lumbre
- A Regueifa
- As Crónicas Prusianas
- As túas balas
- Beliscos Pequenos
- Bretemas
- Cabaseira
- Capitulo 0
- Casatlantica
- Cenicienta Proletaria
- Colineta
- Costa dos Arrieiros
- Cousas de Imeneo
- Cousas deste Tempo
- Delirios
- Desbarradas de Akin
- Dias estranhos
- El Casino
- Endurance
- eueoseeuu
- Facendome o Sueco
- Falabarato
- Fíos Invisibles
- Futuro en Ruinas
- Gradicela
- Haicu
- Mi vida como un chino
- Modesto
- Naraio Nazón
- Nemeth
- Noites de lúa neghra
- O Blog dos Pelachos
- O Enigma Albixoi
- O Ollo da Vaca
- Opaco
- O Pitiño
- O Quilombo
- Orballo
- O Reverso
- Os tempos que corren
- Paparruchas
- Polvo á Feira
- Predicando en el Desierto
- Rabudo
- Rei de Copas
- Si Home Si
- Tardes Xeadas
- Trosma
Xa van alá...
domingo, maio 15, 2005
Correr/fuxir: El apicultor
Unha vez, lendo as instruccións en castelan dun electrodoméstico, miña cuñada leu: "en caso de ruido extraño, pulse el botón correr/huir"... Caeu en graza a expresión e, dende entón, é un lugar común entre nós empregala cando algo nos bota para atrás.
Pois ben, acabo de ler un libro que debería levar ese aviso no lombo. Títulase El Apicultor, de Maxence Fermine e ao seu autor non lle viría mal coñecer algo sobre o decoro poético, a verosimilitude e a verdadeira sinxeleza. O autor seica busca impactar mediante frases cortas, pero pretendidamente cheas de contido. Máis só consigue ser pedante, os seus personaxes carecen de “carne” son filósofos de peto que só teñen alma. O protagonista pronuncia acaso catro ou cinco substantivos en toda a novela, ainda que lles da moito uso: mel, beleza, ouro, soño e absenta. Concretamente, o seu uso de “soño” e “soñar” e tan esaxerado que parece un anuncio de Operación Triunfo…
O que máis me amola e que din que se vendeu ben.
Avisados quedan.
Pois ben, acabo de ler un libro que debería levar ese aviso no lombo. Títulase El Apicultor, de Maxence Fermine e ao seu autor non lle viría mal coñecer algo sobre o decoro poético, a verosimilitude e a verdadeira sinxeleza. O autor seica busca impactar mediante frases cortas, pero pretendidamente cheas de contido. Máis só consigue ser pedante, os seus personaxes carecen de “carne” son filósofos de peto que só teñen alma. O protagonista pronuncia acaso catro ou cinco substantivos en toda a novela, ainda que lles da moito uso: mel, beleza, ouro, soño e absenta. Concretamente, o seu uso de “soño” e “soñar” e tan esaxerado que parece un anuncio de Operación Triunfo…
O que máis me amola e que din que se vendeu ben.
Avisados quedan.
Nota bene: esta mensaxe foi retocada porque o Blogspot comeu parte do orixinal. Un link que non recoñece, creo. Quedaba simpática a outra versión...
Posted by: hojasdehierba / 8:25 da tarde 
