sexta-feira, abril 22, 2005

Moranquismo

Ata que fun vivir ao sul, nunca me fixeran gracia os Morancos. Agora non é que me apaixoen, non adoito a ver ningún dos seus programas, pero non podo evitar que se me escape un sorriso algunhas veces: hai parte da realidade de aquí e de acolá que son moi parecidas ás historias do dúo.
Agora mesmo, tomo café tódolos días nun sitio que tamén ten esta condición. As camareiras se chaman Vero e Vane e, sobre todo a primeira, sería digna protagonista dun Moranco's show. Berrea dende a barra os últimos chinchorreos, e un dos meus compañeiros, que é moi flamenco, respóstalle co mesmo ton: "Verooooo, que a esta muchacha se le va a quedar la tostá en la garganta si no le traes el café en la próxima media horaaaaa".
Venden case de todo: pan, pasteis, revistas e xornais, latas de refrescos... Hai un carteliño que prohíbe ler as revistas que un non vaia mercar, e esa prohibición excita o inmediato desexo de quebrantala... con resposta da moza dende a barra botando o responso.
Cando a Vero non está, ven seu irmán, que é unha versión "queer" da propia Vero, ainda que menos gritón.
O curioso do moranquismo é que é contaxioso: miramos ansiosamente o Hola para que a Vero nos pegue un par de berros, que son máis de condición humorística que de bronca propiamente dita: somos demasiado bos clientes como para que os berros vaian de veras.
Posted by: hojasdehierba / 9:26 da tarde
Opinions: Enviar um comentário

<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?